Η Γυναικα που διαβαζε ποιηματα

Η γυναικα που διαβαζε ποιηματα
στεκοτανε κοντα στη φωτια
και δυο μαυρα πουλια της φερναν μυνηματα
απο μια αγαπη παλια "ποτε πια"!

Η γυναικα που μιλουσε στα κυματα
χορευε σε μια ακρογιαλια
ενα βαλς μανιασμενο με λυτα τα μαλλια
και προχωρησε στα βαθια.

Η γυναικα που εσκαβε μνηματα
και δεν ειχε μιλια
κοιτουσε τον θανατα σαν μια αγαπη παλια
και ψυθιριζε με τα ματια σβηστα.

Για ολα αυτα που ζησαμε, μονοι με τους μονους
μοιραζοντας τους πονους.
Τις ωρες που δακρυσαμε, μονοι με τους μονους
μοιραζοντας τους πονους.



ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ.