ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ...

Γυριζουν το κλειδι στην πορτα, παιρνουν
τα παλια, φυλαγμενα γραμματα τους,
διαβαζουν ησυχα, και επειτα
σερνουν για τελευταια φορα τα βηματα τους.

Ηταν η ζωη τους, λενε, τραγωδια
Θεε μου, το φρικτο γελιο των ανθρωπων,
Τα δακρυα, ο ιδρως, η νοσταλγια
των ουρανων, η ερημια των τοπων.

Στεκονται στο παραθυρο, κοιτανε
τα δενδρα, τα παιδια, περα τη φυση,
στους μαρμαραδες που σφυροκοπανε,
τον ηλιο που για παντα θελει δυσει.

Ολα τελειωσαν. Το σημειωμα να το,
απλο, βαθυ, καθως ταιριαζει,
αδιαφορια, συγχωρηση, γεματο
για εκεινον που θα κλαιει και θα διαβαζει.

Βλεπουν τον καθρεπτη, βλεπουν την ωρα,
Ρωτουν αν ειναι τρελα ταχα η λαθος,
<<Ολα τελειωσαν>> ψιθυριζουν τωρα
πως θ' αναβαλουν βεβαιοι κατα λαθος.

ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ-ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ