Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Ειναι αυτο Τεχνη?(Νο2)...


Τον Μαρτιο του 1993 ο Σουδανικης
καταγωγης φωτορεπορτερ Κ.Καρτερ ταξιδεψε
μαζι με τον βοηθο του Γ.Σιλβα στο νοτιο
Σουδαν για να φωτογραφισει τις κινησεις του
τοπικου επαναστατικου κινηματος.

Συγκλονισμενος απο τις εικονες φτωχειας και
παρακμης που ειδε, αρχισε να προετοιμαζει ενα
ρεπορταζ για τα θυματα της πεινας που συνωστιζονταν
στους δρομους μιας κατεστραμμενης χωρας,
ανεξαρτητης απο το 1956, με δυο εμφυλιους
πολεμους, λιμο, γενοκτονιες, και την κυρηξη
ενος πολεμου απο το 1956 απο το γειτονικο Τσαντ.

Κατα την διαρκεια του ρεπορταζ, σε ενα μικρο χωριο
Ayod, λιγα μετρα πριν απο το τοπικο κεντρο σιτισης
της UNICEF, αντικρισε ενα μικρο κοριτσι, αποστεωμενο
απο την πεινα να προσπαθει να σταθει στα ποδια του.

Ετοιμοθανατο και γυμνο σερνοταν, οταν ενα αρπακτικο
πουλι προσγειωθηκε λιγο πιο πισω του.

Λιγες ημερες μετα οι Ν.Υ. Ταιμς αγορασαν την φωτογραφια
και την εφεραν στην επιφανεια στο επομενο τευχος. Ο
δυτικος κοσμος συναντουσε για λιγο τις ενοχες του
και εκατονταδες ανθρωποι τηλεφωνησαν στα γραφεια της
εφημεριδας για να μαθουν την τυχη του κοριτσιου.
Ξερανε μονο οτι καταφερε να φτασει μεχρι το σταθμο.

Κανεις δεν γνωριζε τι απεγινε συμπεραλαμβονομενου και
του ιδιου του Καρτερ που απομακρυνθηκε αμεσως μολις
τραβηξε την φωτογραφια.

Στις 23Μαιου 1994, 14μηνες μετα, ανεβαινε στο πλατο
της Βιβλιοθηκης του Πανεπιστημιου της Κολουμπια για να
παραλαβει το Βραβειο Πουλιτζερ για θεματικη φωτογραφια.

Ολοι οι εκδοτες εφημεριδων και περιοδικων ηθελαν να
τον γνωρισουν και να κλεισουν συνεργασια μαζι του.

Ο Καρτερ ομως δεν ειχε πλεον να διαχειριστει μονο την
φημη του, αλλα και τα "βασανα" που του γεννησε η
δουλεια του.Ο ιδιος, παραδεχτηκε οτι οταν προσγειωθηκε
το γερακι λιγα μετρα διπλα απο το ετοιμοθανατο κοριτσακι,
περιμενε εκει, ακινητος επι 20λεπτα, για να πετυχει την
καλυτερη ποζα.

Ειχε πει, μαλιστα, οτι ηλπιζε πως το γερακι, καποια στιγμη
θα ανοιγε τα φτερα του, και οτι "αυτη θα ηταν η πιο
φοβερη φωτογραφια, γιατι θα εμοιαζε σαν να ηταν ετοιμο
να σκεπασει και να εξαφανισει το παιδι".

Ποτε δεν μαθευτηκε τι απεγινε το κοριτσακι της
φωτογραφιας.

Γραφτηκε πως ο Καρτερ το σηκωσε και το πηγε στους
γιατρους, στο κεντρο που μοιραζε "συσσιτιο" η UNICEF,
αλλα κανεις δεν ξερει.

Ο ιδιος, οποτε ρωτηθηκε, ελεγε το "πηραν" Ποιοι?Που?
κανεις ποτε δεν εμαθε.Σε φιλους εμπιστευθηκε οτι το
μετανοιωσε που δεν βοηθησε το παιδι αγνοωντας ετσι
τις γενικες οδηγιες που θελουν δημοσιογραφους να μην
αγγιζουν θυματα για τον φοβο των επιδημιων.

"Το να κοιτω το παιδι και να το φωτογραφιζω με κανει
ενα ακομη πιο συγχρονο ορνιο" εκμυστηρευθηκε στους
φιλους του.

Στις 27 Ιουλιου του 1994, δυο μηνες μετα, ο Καρτερ
εφτασε οδηγωντας με το αγροτικο του αυτοκινητο μεχρι
τον ποταμο Braamfonteinspruit, τον χωρο που επαιζε
μικρος πισω απο το πατρικο του σπιτι στο Parkmor του
Γιοχανεσμπουρκ.Προσαρμοσε ενα λαστιχο στην εξατμιση
του αυτοκινητου του, και το κατευθηνε στο εσωτερικο
του οχηματος, κλεινοντας τα παραθυρα.

Στα 33 του χρονια του αποφασιζε να φυγει απο την ζωη
αφηνοντας πισω του την 7χρονη κορη του Μεγκαν.

Στο πολυσελιδο σημειωμα που αφησε και απευθηνοταν
στον Γιοαο Σιλβα ελεγε μεταξυ αλλων "Χωρις λεφτα για
τηλεφωνο, για νοικι, για να στυριξω το παιδι μου,
για να ξεπληρωσω τα χρεη μου, χρηματα, χρηματα, μα
πανω απο ολα οι εφιαλτες απο τις ζωντανες θυμησες
απο δολοφονιες, και πτωματα, και θυμος πολυς, και
πονος ανειπωτως για τα παιδια που πεινανε, για τρελους
συχνα και αστυνομικους, που πατανε την σκανδαλη, δεν
αντεχω αλλο φευγω".

Αυτο το σημειωμα, ενα ντοκιμαντερ για την ζωη του
(The Death of Kevin Karter) και ενα τραγουδι απο του
Manic Street Preachers(Kevin Karter)
ειναι οτι απεμεινε απο τα θραυσματα μιας ζωης που
τα γνωρισε ολα....

Ο προβληματισμος και σε αυτο το θεμα οπως και στο
προηγουμενο με το σκυλο παραμενει ο ιδιος.

Αξιζει για χαρη της τεχνης να θυσιαζονται ζωντανα
πλασματα που θα αφυπνισουν την κοινωνικη συνειδηση
και θα βοηθησουν ετσι μελλοντικα να σωθουν αλλα
ζωντανα πλασματα?

Μην νομιζετε οτι παρ' ολη την οργισμενη μου
αντιδραση στο προηγουμενο θεμα δεν ψαχνω και δεν
σκεφτομαι βαθυτερα και θα λεγα βασανιστικα ολες
τις παραμετρους ενος θεματος.

Σιγουρα και να βοηθουσε το κοριτσακι να σωθει
δεν θα σταματαγε εκατομμυρια αλλα να χαθουν
οπως και χανονται καθε χρονο.

Σιγουρα "λαικισμος" και υπαρχει απο ενα
υπαρκτο κομματι του κοινωνικου γιγνεσθαι που
ειναι ετοιμο να ριξει στο πυρ το εξωτερο
τετοιες περιπτωσεις για να καλυψει τις
δικες του ενοχες.

Για μενα ομως αυτο ΔΕΝ αλλαζει τιποτα
Η ιστορια του Κ.Καρτερ απλως αποδικνυει
για μια ακομα φορα οτι αν καναμε ο καθενας
αυτο που θα πρεπε να κανει απο μονος του
ακολουθωντας αυτο που του λεει η καρδουλα
του και οχι οι κοινωνικες επιταγες πιθανον
, πιθανον λεω να ειχαμε λυσει τα περισσοτερα
απο τα προβληματα που μας ταλαιπωρουν.

Υπαρχουν βεβαια και οι πωρωμενοι τυπου Habacus
που δεν εχουν τετοια ηθικα διλληματα, αλλα αυτο
ειναι αλλου Habacus ευαγγελιο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

 
Web Analytics